Alanya İl olursa Kazancı bağlansın mı

Evet
Hayır
Kararsızım

Günümüz kent kültüründe çocuk eve hapsedilmiş, kendini ve çevresini keşfetme olanakları kısıtlanmış ya da tamamen elinden alınmış. Çocuk oyunla özdeşleşmiş, televizyon bilgisayar ortamında vurucu kırıcı kahramanlarla özdeşleşmiş. Ev ortamında oyunları ile anne babasının dikkatini çekmeyi başarmış hatta beğenisini kazanmıştır.

 

Çocuk okul hayatına başladığında ‘farkındalık’ olgusu ile karşı karşıya kalmış, aynı ilgiyi sınıf ortamında bulamamış. Sınıf ortamında arkadaşlarının ilgisini çekme adına zor kullanma yolunu seçmiş. Bu durum günümüz okullarının şiddet kavramını yaratmış. Çocuk güç kullanma gücüne sahip değilse içine kapanmış ve ya seyirci konumuna çekilmiş. Aynı sınıfta bir arkadaş kaynaşması, dayanışma, paylaşım saygı gelişememiştir.

 

Bizim çocuklarımızda kendini, çevreyi tanıma, kendinin varlığını ispatlama doğumu ile başladığından böyle bir arayış sorunu olmamıştır. Büyükleri ile aynı yolu, aynı hızda yürümüş, aynı işi aynı başarı ölçüsünde başarmış. Büyüklük küçüklük kavramını yaşamamış. Hep büyük olmuş. Büyüklerle aynı sorumluluk bilincini paylaşmış, zamana uymayı, zamanı kullanmayı aynı gerçekleştirmiş. Okul ortamında da varlığının dikkatini çekme ihtiyacı duymamış, ev ortamında da. Varlığının farkına varmış, bilincine ermiş. Oluşturdukları sınıf ortamlarında kişilik çatışmaları nerde ise hiç olmamış. Sınıf içi arkadaşlık, saygıya, sevgiye dayalı oluşmuş. Öyle ki ömür boyu unutulmayacak arkadaşlıkların temeli atılmış. Bizden önceki kuşaklar yıllar öncesine dayalı sınıf arkadaşlıklarını bugün gibi hatırlayarak canlı canlı aktarabilmekteler.

 

Yine günümüzün temel sorunu, kuşak çatışması, ergenlik bunalımı; gerginlik anne babaya başkaldırma... Uzmanların bile yeterince çözüm üretemedikleri oluşan olaylara sebep sonuç ilişkisi ekseninde fikir üretmekten ileri gidemedikleri söylenebilir.

 

Bu kavramlar da yöremiz çocuklarından uzak olan kavramlar. Söz konusu dönemde çocuk büyüdüğünün sinyallerini otorite olarak kabul ettiği kişilere; evde anne baba, okulda öğretmene karşı gelerek ortaya koyar. Yasaklara baş kaldırır. Çocuklarımızın yetiştiği ortamda otorite kavramları oluşmamış, hayat eşit çizgilerde paylaşılmış. Yaşanan ortam farkı hiç oluşmamış. Yasak kavramı hiç oluşmamış iş alanında her türlü işin sorumluluğu verilmiş. Giyimde, yemekte fark oluşmamış. Konuşma konuları hep aynı. İşte bu nedenlerle kuşak çatışması olmamış, bu nedenlerle ergenlik dönemi anne babaya başkaldırılar olmamıştır.

 

Nasıl ki su içinde bulunduğu kabın şeklini alırsa; insan da yaşamış olduğu bölgenin coğrafi iklimsel özelliklerini kişiliğine yansıtır. Nasıl ki dört taraf dağlarla çevrili kendine özgü . Kişiliğimizde kendine özgü içine kapalı, sessiz. Yöremiz insanı kolay kolay sevincini dışa vuramaz. Acısını yüreğinde yaşar. Nasıl ki dağında fidan milim milim büyür, cılız. Milim milim büyür cılız. Kabuk bağlar soğuğuna karşı, sertliğe bürünür kırılmaz. İnsanı da nasır bağlar bedeninde. Zorluklarda pişer yüreği, kolay kolay yıkılmaz acıda, zorda. Ormanda asırlık ağaçla fidan iç içe, koyun kuzusuyla, at tayı ile dişler çayırı. Çocuğuyla ihtiyarı, birlikte yolar arpayı, buğdayı. Birlikte devşirir dalında meyveyi. Birlikte uyur, aynı yorgan altında, ayın ışığında dalların hışırtısında. Birlikte karşılar doğan günü, birlikte uğurlar batan günü.

   

Dört mevsim sabır içinde beklerse sırasını, sabırlıdır. Dört mevsim gün gün ilerlerse, ani manevralarla biri birinin sırasını almazsa, öyledir bizim insanımız. Bir günde, bir yılda değişmez huyu. Doğası gibi tek düzedir huyu. Yanardöner olamaz, renkten renge giremez.

İbrahim ŞAHİN 26.07.2007
Türkçe Ögretmeni