| ||||||||||
|
| ||||||||||
EN ÇOK OKUNANLAR |
Dimitrivin Hüzünlü Aşkı
Karaman bölgesinden getirilen Rum ve Ermeni asıllı kişiler kaymakamlığa teslim edilmiş, Kaymakam da bu kişileri her muhtara bakabileceği oranda dağıtmıştır. 1905 nüfus sayımında Karaman'ın nüfusu 28.940 idi. Bu nüfusun 801'i Ermeni, 515'i Rum azınlık idi (azınlığın nüfus oranı %5). Ermenek'in nüfusu ise 24.409 (Ahmet AVANAS- Milli Mücadelede Konya) Kurtuluş savaşı dönemi bu yoğun Ermeni ve Rum nüfusunun direnç göstermemesi için Tedbir olarak bayanları kendi evlerinde bırakılır, erkek nüfus çevre yerleşim birimlerine dağıtılır. Benzer durum yakın komşumuz Anamur’da farklı bir boyutta gündeme gelmiştir. Anlatılara göre Türk erkeklerin nerde ise hepsi savaşa katılmıştır. Çoğunlukta kalan bayanlar Rum nüfusunun baskısına maruz kalmış. Bu baskıyı bayanlardan bir tanesi mektup olarak Atatürk’e yazmıştır. Mektuptan alıntı: Buradakilerin hepsi karı Yedikleri……..darı Hepsinin yüzü sarı sarı Ne olur endeğirdekilerin Gücünü kırın gayrı Bu mektup Afyon Cephesi’nde Atatürk’ün eline bizzat geçmiş, Atatürk de bu mektupla özel olarak ilgilenmiştir. Karaman bölgesinden getirilen Rum ve Ermeni asıllı kişiler kaymakamlığa teslim edilmiş, Kaymakam da bu kişileri her muhtara bakabileceği oranda dağıtmıştır. Dönemin köyümüz muhtarı Keyvan Veli bu esirlerden 40 adet almıştır. Keyvan Veli, bu esirlerin yeme içme barınma imkanını sağlamış karşılığında da tarla çıkartmıştır. Çakıltepe, Erikli Koyak bu yerler arasındadır. Bu yerler, toplanmış taş ve çakıl yığınları ile dolu yerlerdir. Aynı dönem esirlerinden Dimitriv mimardır. Dimitriv’i Hacı Sofular barındırır. Dimitriv yapmış olduğu mimari yapılarla kendisini sevdirir. Bugün Ermenek’e özgü bir çok mimari yapıda dimitriv’in imzası vardır. Savaş sona erer. ’’30 Ocak 1923te mübadele anlaşması imzalanır. 23.6.1924’te yapılan Lozan Anlaşması’nın azınlıkların mübadelesi maddesine göre; Türkiye’deki, Rumlar Yunanistan’a giderken, Yunanistan’daki Türkler de Türkiye’ye gelmişlerdir. Mübadele, 1923’ten 1927’ye kadar sürmüştür’’
Bu dönem içerisinde mübadele yasası gereği yöremizde bulunan esirler teslim edilir. Hacı Sofular Dimitriv’i oğulları kadar sever, bırakmak istemezler. Ayrıca Dimitriv gibi yetişmiş bir mimarı bir daha bulamayacaklarını düşünerek Dimitriv’i ev tarla, güvence vererek Ermenek’e yerleşmeye ikna ederler.
Dimitriv’in Karaman’da bulunan hanımı ve çocuklarını almak için iki at yola çıkarılır. Atlar daha önceki geliş gidişler göz önünde tutulduğuna göre üç gün sonra gelecektir. Üç gün sonra Dimitriv, eşine çocuklarıa sarılıp öpecek, özlemleri sona erecek.
Üç gün süresince Dimitriv çalıştığı binayı yükseltmeye devam eder.
Son gün Dimitriv, bir başka çalışır. İskele yükseldikçe yükselir. O gün diğer günlerin iki katı iş yapar. Öğleye kadar bir yapı taşlarına bakar, bir güneşe… Güneşin batma vakti ufukta yılarca hasretini çektiği, eşini ve de çocuklarını görecek. Güneşe baktıkça bakar.. Sanki güneş yerinde durur. İnşeat duvarı yükseldikçe yükselir. İki iskelede güneşin batması gerekirken iskele ikiye üçe beşe yükselir.
Dimitriv Öğle vaktinden sonra ağır ağır güneşin batışa doğru eğildiğini görür. Artık ufka, geliş yoluna bakmaya başlar. Her an sevdikleri ile göz göze gelme sevincini yaşar. Kalbi yerinde durmaz.
Nihayet güneş iyice batma vaktine girmiştir. Dimitriv saniyelerin yaklaştığını düşünerek, bilerek çalışmayı bırakır. Oturur iskeleye. Gözü yolda… Atların kişnemesini duyar. Sevinci içine sığmaz, gözlerinden damlacıklar akmaya başlar. İlk atın başı görünür kalbi fırladı fırlayacak. At belirir, at boş… Birden garip bir duygu, ikinci ata umut bağlayış. İki at arası geçen sürede kaç kez öldü dirildi, Dimitriv. Geçen süre sanki saniyeler değildi. Sanki; bir yıl bir ömürdü. İkinci at belirdi. İkinci at boş. Ardında at görevlileri. Boş.
Dimitriv’in ağzından dökülen dizeler:
Hacı Sofuların işinde ağarttık çıtlığı Atları çifte gönderdik yola Beşinci iskelede verdik mola Nasip olsaydı görürdük çoluk çocuğu
Dimitriv, kendini iskeleden bırakır.
Yerde uzanmış bedeni, ağzından çıkan son söz :’’Hakkınızı helal edin’’
Atların boş gelişine gelince; kendisinden haber alamayan eşi akrabaları ile birlikte göç etmiştir.
Olayın yaşanmış olduğu dönemde Dede Ahmet(ŞAHİN), (Dedem) Hacı Sofular’ın hanında tımarcıdır. Atların tımarından arta kalan zamanında medrese eğitimini tamamlayarak hafız olmuştur. Olaylardan yola çıkarak Dönem Hacı Sofuların, okumaya, sanata büyük önem verdiğini söyleyebiliriz.
İbrahim ŞAHİN – İstanbul 2008 Bu haber 1111 defa okunmuştur.
|
SON YORUMLANANLAR
HABER ARA |
||||||||
|
© 1999 - 2025 haber sitemize girilen ve yüklenen yazı, bilgi belge, içerik ve fotoğrafları Kazancı haber her türlü basım yayın kitap broşür vb işlerde kullanabilir sahipleri bu konuda muvakatname vermiş sayılır. Ayrıca sitede yayınlanan her türlü veri kazancı haberden izin almadan kullanılamaz. Haber, Köşe Yazıları ve yorumların sorumluluğu sahiplerine ait olup, sitemiz bu konuda herhangi bir sorumluluk kabul etmez. Altyapı: MyDesign Haber Sistemi |
||||||||||
.jpeg)
