Ben elleri kaskatı nasırlaşmış ve pörsümüş,
Yüzleri ve kolları, ayakları esen rüzgârdan,
Kor gibi yakan güneşten, çörek gibi kavrulmuş,
Deniz diye derelerde yüzmeye çalışan,
Ben saçları sakalları ağarmış, belleri bükülmüş,
ninelerin,dedelerin içinden geldim

Ben var ya ben, top diye bezi yumak yapıp oynayan,
Düdük diye ceviz ağacının sürgünlerinden sipsi yapan,
Oyuncak araba diye çam kabuğu (ekki) den araba gövdesi yontup,
Tekerlek diye çöpten topladığımız eski pillerin plastik kapaklarını takarak,
Yaylalarda Koyun ve keçileri otlatıp bu oyuncaklarla oynardım.

Hani o bildiğimiz lunaparklar ve oyuncaklar da yoktu.
En lüks oyuncağımız yüksek ağaçlara ip atarak salıncak,
Dönme dolap yerine altı metrelik ağacın tam ortasını ateşle oyarak,
Yer diktiğimiz kazık üzerine kalası oturtup içini birazcık data yağ ve kömür tozu,
Ve iki ucuna birer kişi göbek üzeri biniveripte,o kulakları inleten gacurrr gucur sesleri..

İşte ben bu gurbetin yolcularından sadece biriyim,
Aile fertleri ekmek parası diyerek, yurdun dört bir tarafına savrulduk.
Kimimiz tornacı, kimimiz frezeci kimimiz kaynakçı,
Doktor, Avukat, Hakim, Öğretmen vb kişiler pek az çıkardı.
Ben var ya ben, işte bu toprakların sesiyim, ne kadar haykırsam da yetmez.