1915 yılı, Nisan, Mayıs, Haziran, Temmuz ve Ağustos aylarında, Seddülbahir’de, Arıburnu’nda ve daha sonra açtıkları Suvla koyunda çok kanlı savaşlar yaşandı. Sonuçta, karadan da geçemediler. İngiliz ve Fransızlar daha fazla kalmanın anlamsız olacağını düşündüler ve 19 Aralık 1915’de Arıburnu’ndan, 9 Ocak 1916’da da Seddülbahir’den çekildiler. Arkalarında 252.000. insan hayatı bırakarak, Çanakkale böyle “GEÇİLMEZ” oldu. Çanakkale’yi geçilmez yapan Mehmetçiğin imanıdır, fedakarlığıdır, kahramanlığıdır. Çanakkale zaferini yazdıran Mehmetçiğin vatan sevgisi ve vatanını savunma azmidir. Buna, biz, zaman zaman “Çanakkale Ruhu” zaman zaman da “Milli Mücadele Ruhu” diyoruz. Bu ruhu, bize en iyi Çanakkale Anafartalar Grup Komutanı Mustafa Kemal anlatıyor: “…biz kahramanlık peşinde değiliz. Yalnız size, Bombasırtı Vak’asını anlatmadan geçemeyeceğim. Karşılıklı siperler arasında mesafeniz 8 metre… Yani ölüm muhakkak… Birinci siperdekiler, kurtulamamacasına kamilen düşüyor, ikincidekiler onların yerine gidiyor. Fakat, ne kadar şayan-ı gıpta bir itidal ve tevekkülle biliyor musunuz? Öleni görüyor, üç dakikaya kadar öleceğini biliyor. Hiç ufak bir fütur bile göstermiyor. Sarsılmak yok. Okuma bilenler, ellerinde Kuran-ı Kerim, cennete girmeye hazırlanıyorlar. Bilmeyenler, Kelime-i şehadet çekerek yürüyorlar. Bu, Türk askerlerindeki ruh kuvvetini gösteren şayan-ı hayret ve tebrik bir misaldir. Emin olmalısınız ki, Çanakkale savaşını kazandıran bu yüksek ruhtur…”